​​​​​​​
طی چند روز گذشته دو خبر و اتفاق ذهنم را به خودش مشغول کرده است، یکی سردرگمی اهالی موسیقی نواحی درباره تعیین تکلیف برگزاری فستیوال موسیقی بوشهر و دیگری این که طی حکم‌های جدیدی که وزیر ارشاد صادر می‌کند از اصطلاحاتی مانند اقتصاد هنر به‌صورت مداوم استفاده می‌کند. حالا این دو خبر چه ارتباطی به هم دارد؟ در ادامه می‌گویم....
فستیوال موسیقی بوشهر، یکی از مهم‌ترین رویدادهای موسیقی نواحی ایران، نه‌تنها بستری برای اجرای زنده هنرمندان است، بلکه نقشی اساسی در زنده نگه‌داشتن موسیقی اقوام ایرانی دارد. این جشنواره، با گردهم‌آوردن گروه‌های موسیقی محلی، به احیای نغمه‌های سنتی و معرفی آن‌ها به نسل جدید کمک می‌کند.
اما امسال، مسیر برگزاری آن با چالش‌هایی روبه‌رو شد؛ اختلاف‌سلیقه‌هایی در روند صدور مجوز باعث شد که امسال هم آینده این جشنواره با ابهام مواجه شود. چنین اتفاقاتی نه‌تنها انگیزه هنرمندان را کاهش می‌دهد، بلکه تأثیرات عمیقی بر اعتبار فرهنگی کشور نیز خواهد داشت.
تأثیر کوچه و کوچه‌ها بر گردشگری فرهنگی و اقتصاد هنر
این فستیوال علاوه بر نقش فرهنگی، تأثیر اقتصادی قابل‌توجهی برای شهر برگزارکننده و مردم آن و همچنین هنرمندانی دارد که در آن شرکت می‌کنند. گردشگری فرهنگی یکی از مهم‌ترین مزایای این رویداد است، چراکه هرساله گردشگران داخلی و خارجی برای حضور در این جشنواره به شهر برگزارکننده سفر می‌کنند. این حضور، رونق اقتصادی برای شهر به همراه دارد، از افزایش درآمد کسب‌وکارهای محلی گرفته تا رشد صنعت هتلداری و حمل‌ونقل و....
برنامه‌های متنوع این برنامه‌های هنری، فرهنگی شامل اجرای موسیقی اقوام مختلف، کارگاه‌های آموزشی موسیقی نواحی، تورهای فرهنگی شهرگردی و جشنواره غذاهای محلی است. این رویداد نه‌تنها موسیقی را زنده نگه می‌دارد، بلکه فرصتی برای تعامل فرهنگی و معرفی سنت‌های بوشهر به مخاطبان داخلی و خارجی فراهم می‌کند.
حالا تعدادی از این جشنواره‌ها در برخی استان‌ها دچار مشکلاتی در صدور مجوز برگزاری شده‌اند که تازه‌ترین آن‌ها همین فستیوال موسیقی بوشهر «کوچه» است. فستیوالی که تا لحظه تنظیم این یادداشت خبری قطعی درباره صدور مجوز یا عدم صدور آن منتشرنشده است و همین موضوع سردرگمی‌هایی را برای هنرمندان برگزارکنندگان به همراه داشته است. برای جلوگیری از این سردرگمی‌ها، باید سیستم مشخص و شفاف برای صدور مجوزهای هنری ایجاد شود؛ نهادی که بتواند بدون تداخل‌های متعدد، مسیر فعالیت‌های فرهنگی را هموار کند. علاوه بر این، هماهنگی بهتر میان نهادهای مسئول و حمایت عملی از هنرمندان ضروری است.
موسیقی، صدای فرهنگ یک ملت است و صدایی که از دیرباز تا امروز در کوچه‌های این کشور به گوش می‌رسد. آیا زمان آن نرسیده که تصمیم گیران فرهنگی، هنری با انسجام و ثبات قدم بیشتری با این میراث هزارساله همراه شوند؟