​​​​​​​مثبت‌اندیشی ما را تاب‌آور می‌کند، اما نه به این دلیل که چهره‌ای شاد داشته باشیم و روی هر مشکلی سرپوش بگذاریم. برعکس، مثبت‌اندیشیِ واقعی زمانی کار می‌کند که به خودمان اجازه دهیم تعادلی بین حالت‌های هیجانی بالا و پایین داشته باشیم. در «هیجانات پایین» بیشتر درباره آن چه آن‌ها را احساسات منفی می‌دانیم، مثل ترس، اضطراب، خشم، اندوه، غم و مانند آن صحبت می‌کنیم. این‌ها جای خود را دارند. اضطراب می‌تواند توانایی ما را برای حل مشکل بهبود بخشد. ترس ما را متوجه خطر می‌کند. اندوه به ارتباط ما با دیگران اشاره دارد. و غم به ما یادآوری می‌کند که چه چیزی برای ما مهم است. تاب‌آوری به خودتنظیمی بستگی دارد که شامل اجازه دادن به هیجانات برای بودن در جای خود و عدم کنار زدن هیچ یک از آن‌هاست. هرچه بیشتر هیجانات منفی را از خود دور کنیم احتمال بازگشت آن‌ها بیشتر می‌شود و ما را غافلگیر می‌کنند. مثبت‌اندیشی تمرینی برای سرکوب یا انکار آن احساسات منفی نیست، بلکه به معنای جست‌وجو و حمایت از احساسات مثبت مانند عشق، شادی، امید و قدردانی است.
برگرفته از کتاب «تاب‌آوری در زندگی روزمره»
اثر گیل گزل