شهید امیرعبداللهیان وقتی به وزارت خارجه رسید با دو دسته مخالف تند و رادیکال روبه رو بود. دسته اول رادیکال های راستگرا اصولگرا بودند. آن ها برچسب های زیادی به شهید زدند. از معاون ظریف بوده تا این که او چرا وزارت خارجه را صفرشویی نمی‌کند تا جای آن ها باز شود. قصه در ظاهر خنده‌دار ولی در باطن غصه‌آور در این چند روزه منتهی به سالگرد شهدای خدمت آن بود که عده‌ای که همواره او را به سخت ترین شکل ممکن هدف قرار می دادند به خاطره بازان از دستاوردهای وی در سیاست خارجی تبدیل شدند. حملات به امیرعبداللهیان به گونه ای بود که یکی از نمایندگان جریان پایداری مجلس او و علی باقری را که به دنبال احیای برجام بودند با یک صفت بسیار زننده در یک جلسه خصوصی خطاب کرد! دسته دوم رادیکالیسم چپ گرا بود. آن ها راه سخره را در پیش گرفتند. از این که چرا انگلیسی خوب بلد نیست یا این که عربی را یواش یواش صحبت می‌کند. دریغ از این که بدانند یا بفهمند که امیرعبداللهیان بهترین روابط شخصی را با مسئولان منطقه داشت و همین خصوصیات او باعث رابطه مناسبی در فرایند دیپلماسی منطقه ای شده بود.من اعتقاد دارم یک تحلیلگر یک کارشناس حق دارد نقد کند، تحلیل منتقدانه داشته باشد ولی برخی این خصیصه را با دورویی و نفاق اشتباه گرفتند. دقیقا باید گفت آن هایی که از این دو دسته سنگ امیرعبداللهیان را به سینه
 می زنند دقیقا از کدام وزیر صحبت می‌کنند.