
آدمی که نمی خواند، یا کم می خواند، یا فقط پرت وپلا می خواند، بی گمان اختلالی در بیان خواهد داشت. این آدم بسیار حرف میزند، اما اندک می گوید؛ زیرا واژگانش برای بیان آن چه در دل دارد بسنده نیست اما مسئله تنها محدودیت کلامی نیست؛ محدودیت فکر و تخیّل نیز در میان است. مسئله، مسئله فقر تفکّر نیز هست؛ چرا که افکار و مفاهیمی که ما به واسطه آنها به رمز و راز وضعیت خود پی میبریم جدا از کلمات وجود ندارند. ما سخن گفتن درست، پرمغز، سنجیده و زیرکانه را از ادبیات و تنها از ادبیات خوب می آموزیم.
«چرا ادبیات» اثر ماریو بارگاس یوسا