​​​​​​​این مثل که چندان رایج نیست، به این معنی است که هرچه فرد بیشتر تلاش و کار کند، پاداش بیشتری به دست می‌آورد. داستانش هم از این قرار است که در روزگاران گذشته، در روستایی زیبا، مردی به نام کدخدا جهانگیر زندگی می‌کرد. او مردی ثروتمند و صاحب اسب‌های فراوان بود. اسب‌های او معروف بودند و در مسابقاتِ محلی همیشه برنده می‌شدند. امّا در میان اسب‌هایش، یکی بود به نام «بادپا» که از همه سریع‌تر و قوی‌تر بود. بادپا نه‌تنها در مسابقات همیشه اول می‌شد، بلکه در کارهای سخت هم از همه بیشتر تلاش می‌کرد. هرگاه کدخدا می‌خواست بارهای سنگین را به شهر برساند، همیشه بادپا را انتخاب می‌کرد. یک روز، یکی از خدمتکاران کدخدا، به او گفت: «کدخدا، چرا همیشه به بادپا بیشتر از بقیه اسب‌ها جُو می‌دهی؟ این انصاف نیست. بقیه اسب‌ها هم کار می‌کنند، ولی خوراک‌شان کمتر است.» کدخدا جهانگیر لبخندی زد و گفت: «شاید به نظر تو ناعادلانه باشد؛ اما اسب دونده جُو خود را زیاد می‌کند».