​​​​​​​این روزها اولین دوره جام جهانی باشگاه‌ها که با تبلیغ زیاد فیفا همراه است، با واکنش نسبتاً سرد فوتبال‌دوستان دنیا در حال برگزاری است؛ خب تکلیف ما ایرانی‌ها که مشخص است، اما چرا بقیه فوتبالی‌های دنیا چندان به این مسابقات اقبالی نشان ندادند؟ یک بخش ماجرا را باید در فرسایشی شدن لیگ‌های معتبر جست‌وجو کرد. تیم‌های بزرگ در چند لیگ داخلی و اروپایی در حال رقابت هستند و بازیکنان انگیزه لازم برای درخشش در این جام را ندارند. دقیقاً این‌جاست که وقتی بعد از مدت‌ها گلزنی راموس را که در تیمی مکزیکی بازی می‌کند می‌بینیم ذوق می‌کنیم چون دل‌مان برای او تنگ شده، اما انگیزه‌ای برای دنبال کردن عملکرد بقیه بازیکنان نیست. خود بازیکنان هم جام را جدی نگرفتند و سعی می‌کنند برای لیگ خودشان بدون مصدومیت و با آمادگی حاضر باشند. میزبانی ضعیف آمریکا هم علت بعدی است. فاصله کم این جام نسبت به فینال لیگ قهرمانان و تورنمنت‌های مشابه هم باعث کاهش عطش علاقه‌مندان شده. اما شاید بتوان به‌عنوان دلیل آخر این مسئله را بیان کرد که تیم‌ها در مرحله گروهی رقابت جذابی هم ندارند. به‌طور مثال امروز با بازی بنفیکا و بایرن بعد از مدت‌ها در این جام یک رقابت برابر و خوب خواهیم دید. شاید مردم مکزیک، مراکش و... به‌خاطر حضور نماینده‌شان هیجان داشته باشند اما کشورهای صاحب فوتبالی که نماینده ندارند یا یک نماینده دارند، طبیعی است که چندان این مسابقات را که هدف اصلی‌اش درآمدزایی بوده، جدی نگیرند.