​​​​​​​یک تکه یخ مکعب شکل را روی میز مقابل‌تان تصور کنید. دمای اتاق به چهار درجه زیر صفر می‌رسد؛ به‌طوری که بخار دهان‌تان دیده می‌شود. دما به‌تدریج افزایش می‌یابد؛ منفی چهار، منفی سه و... تکه یخ همچنان روی میز قرار دارد. دما بازهم پایین‌تر می‌رود؛ منفی دو، منفی یک، منفی نیم درجه، اما هنوز اتفاق خاصی رخ نداده است. دما که به صفر درجه می‌رسد، روند ذوب شدن یخ شروع می‌شود. یک درجه تغییر دما که به‌ظاهر چندان محسوس نیست، موجب تغییر قابل ملاحظه‌ای شده است... هر پیشرفتی حاصل یک رشته از رفتارهای پیش از آن به ‌شمار می‌رود. همان‌ها موجب ایجاد زمینه‌ای می‌شوند که به نوبه خود پیش‌زمینه یک تغییر مهم است. این فرمول در همه عرصه‌ها مصداق دارد... تا وقتی که شما مرز ضروری را پشت سر نگذارید و به اقدام جدیدی دست نزده باشید عادت‌ها باعث ایجاد هیچ‌گونه تغییری نمی‌شوند. در مراحل ابتدایی و میانی مسیر همه کوشش‌ها، کوه سرخوردگی در انتظار انسان است... موثرترین نتیجه‌ها همیشه دیر ظاهر می‌شوند.
برگرفته از کتاب «عادت‌های اتمی»
 اثر جیمز کلیر