در میانه وقایع و اخبار مهم و سرنوشت ساز منطقه و جهان؛ مسئله آزاردهنده این روزها، فراموشی مسیر مدبرانه‌‌ طی شده ۴ دهه اخیر جمهوری اسلامی در حوزه دفاعی و امنیتی است که به رغم همه محدودیت ها و تحریم ها با اتکا به دانش بومی و جوانان نخبه و با رهبری حکیمانه توانسته است  بازدارندگی مطلق در حوزه تمامیت ارضی ایجاد کند.فراموش نکنیم که طی همین چهار دهه چه بر سر برخی کشورهای منطقه و شمال آفریقا آمد و کشورهایی مانند مصر هم که حاکمیت آن ها دهه هاست، هضم در نظام سلطه شده است.در این روزهای خاص، حساس و البته روشن، نگرانی و البته واکنش های رسانه ای برخی دلسوزان عمدتا جوان، به تحرکات و ترورهای باند جنایتکار صهیونیست، نشان دهنده قدری خطا در تحلیل میدان است. این خطا بیشتر در حوزه پهنه زمانی رویدادهاست و نه مکانی.هر تحلیلی از آن چه امروز در غرب آسیا حادث می شود، اگر بدون توجه به وقایع و روندهای ۴ دهه اخیر باشد، عاری از خطا نخواهد بود. بدون تردید آمریکا، تاکید می کنم، آمریکا، اگر توان و شرایط حمله نظامی و تهاجم به تمامیت ارضی ایران را داشت، لحظه ای درنگ نمی کرد.اگر برخی تحلیل های کف مجازی این روزها را مبنا قراردهیم، که گاه خطای لسانی یک فرمانده سابق را تا از هم پاشیدگی سامانه دفاعی کشور، می کشانند، پس اسرائیل که نه، بلکه آمریکا نباید ثانیه ای درنگ در تدارک زدن ضربه به جمهوری اسلامی داشته باشد.می پرسید پس ترورهای اخیر و حمله موشکی بامداد شنبه نشانه چیست؟! واقعیت این است که جنگ، جنگ مرگ و زندگی است. آب از سر گذشته. به قول صهیونیست ها -رستاخیز- است.معادلات دشمن با شرایطی که مثلا در قدرت بودند و یکی یکی با کشورهای اسلامی می بستند، متفاوت است. این دقیقا نتیجه طوفان الاقصی است، رژیم دیگر قدرت بازدارندگی ندارد.رژیم در حکم غریق است که به هر دستگیره ای می آویزد تا زنده بماند و طبیعی است که ریسک درگیری با ایران را بپذیرد.اگر تا امروز هم مانده، به دلیل حمایت ها و سلاح های آمریکا و برده های اروپایی آمریکاست.شکی نیست که به روز رسانی سامانه های آفندی و پدافندی و توجه ویژه به جنگ روانی و رسانه ای و تدبیر و توجه در اعلام مواضع رسمی و غیررسمی، لازمه پیروزی در این جنگ سرنوشت ساز است و البته که در میدان جنگ، اشتباهات و خطاها وجود دارد و باید همه ارکان و عناصر در جلوگیری و رفع آن بکوشند، لکن این نکته نیز حیاتی است که در میدان جنگ، مهم ترین نکته انسجام و تقویت روحیه رزمندگان و فرماندهان است.چه در خاکریزهای میدان و چه در سنگر دیپلماسی.