مخاطب گرامی، موردی که شما از آن صحبت به میان آورده‌اید، از منظر روان شناسی به «آشیانه خالی» موسوم است و زمانی اتفاق می‌افتد که فرزندان به سن استقلال رسیده و به عبارتی منزل را ترک می‌کنند. احساس ناراحتی، خلق پایین، گریه، خشم و از همه مهم‌تر بی‌برنامگی و بی‌هدفی از علایم و ویژگی‌های این دوره است. این مقدمه به شما کمک می‌کند که ابتدا علت رفتارهای همسرتان را دریابید و با آشیانه خالی آشنایی پیدا کنید.
اما چه باید کرد؟
گفت‌وگو، فضایی مبتنی بر پذیرش و برون‌ریزی عواطف و احساسات با همراهی همسرتان ایجاد کنید که در آن بتوانید درباره این موضوع و آنچه به این بهانه‌ها ربط دارد، به طور مفصل صحبت کنید. به بهانه‌ها و صحبت های همسرتان بدون جبهه گیری و حالت دفاعی گوش دهید؛ تا بتوانید خواسته‌ها و نیازهایش را شناسایی کنید. به طور قطع وقتی دریابید که چه نیازها و خواسته‌هایی دارد بهتر می‌توانید ارتباط تان را با ایشان تنظیم کنید. همسرتان در طول سالیان دراز گذشته با بچه‌ها دل مشغول و سرگرم بوده و به عبارتی برنامه ای در زندگی داشته و به آن پایبند بوده است؛ اکنون که فرزندان رفته اند، دیگر کار و برنامه ای برای انجام ندارد؛ بنابراین اکنون وقت پرداختن به فعالیت‌های جدید و تازه است. شغل جدید، برنامه‌های جدید با دوستان، تفریح و مسافرت، فعالیت آموزشی جدید و مشارکت در امور خیریه و ... می‌توانند به زندگی شما و به همسرتان انگیزه و هیجان دوباره‌ای ببخشند. با همسرتان درباره کمک گرفتن از متخصصان مشاوره و روان شناسی صحبت کنید، چون ایشان باید نحوه سازگاری و کنار آمدن با موقعیت جدید را فرا بگیرد و آمادگی لازم برای ادامه زندگی با شرایط جدید را کسب کند.