کنتارینی، جهانگرد ایتالیایی است که در قرن پانزدهم میلادی، به عنوان سفیر کشورش به دربار اوزون حسن که در آن زمان با غلبه بر نوادگان تیمور بر قسمتی از ایران حکومت می‌کرد، وارد شده بود. او پس از اشاره مختصری به چند شهر درباره طرز سلوک ایرانیان این‌گونه می‌گوید: «به شهری وارد شدیم که قم نامیده می شد. قم شهر کوچک و زیبایی است که در دشتی قرار گرفته و به وسیله دیوارهای گلی محصور شده است. همه چیز در حد وفور در آن یافت می‌شود و دارای بازارهای خوبی است که مرکز داد و ستد فرآورده‌های دستی و پارچه‌های آن است، بعد از قم به شهر دیگری رسیدیم که کاشان نامیده می‌شد و دارای حصار و بازارهایی شبیه قم بود ولی روی هم رفته از قم بهتر بود. بعد از گذشتن از کاشان به شهر دیگری رسیدیم که نطنز نامیده می‌شد و در دشتی قرار گرفته بود. در آن جا شربت بیشتر از جاهای دیگر تهیه می‌شد. کنتارینی در ادامه می گوید: ایرانی ها مردمانی نجیب و خوش اخلاق هستند. در مدت توقف مان در ایران به هیچ وجه مورد بی‌احترامی واقع نشدیم. زنان ایرانی لباس‌های زیبنده ای می‌پوشند و بر مردان چه از لحاظ لباس پوشیدن و چه از لحاظ اسب سواری برتری دارند. هم زنان و هم مردان ایرانی خوش‌چهره هستند. 
«سیری در سفرنامه‌ها»، فواد فاروقی