​​​​​​​روزی که تلگراف‌خانه در تهران افتتاح شد، مردم باور نمی‌کردند که از شهری به شهر دیگر امکان مخابره‌ تلگرافی وجود داشته باشد. از طرفی برخی از مردم خرافاتی به وجود شیاطین در سیم‌های تلگراف معتقد بودند و دیگران را از استفاده از تلگراف برحذر می‌داشتند. وزیر تلگراف وقت علی‌قلی‌خان مخبرالدوله چند روزی به مردم اجازه داد تا مجانی از تلگراف استفاده کنند. با آغاز این طرح سیل جمعیت به سوی مراکز مخابراتی آن زمان روانه شد. چون هزینه‌ای نداشت، هرکس هر چه در دل داشت از سلام، تعارف، احوال‌پرسی، گلایه، شوخی و جدی بر صفحه کاغذ می‌آورد و برای مخاطب مخابره می‌کرد! چون مقصود دولت حاصل شد، مخبرالدوله دستور داد این جمله را روی صفحه کاغذی بنویسند و بر بالای در ورودی تلگراف‌خانه نصب کنند: «از امروز به بعد حرف مفت قبول نمی‌شود» و برای هر کلمه یک عباسی (یک پنجم ریال) حق‌المخابره باید پرداخت کنند. از آن روز متصدیان تلگراف‌خانه به مردم می‌گفتند «حرف مفت نزن» چون هر کلمه قیمت دارد و کم‌کم هر حرف حساب نشده و بی‌ارزشی به حرف مفت معروف شد.