نشست سی‌وچهارم سران اتحادیه عرب در بغداد که با شعار «گفت‌وگو، همبستگی و توسعه» برگزار شد، با تکرار مواضع کلیشه‌ای و بی‌اثر درباره بحران غزه به پایان رسید؛ نشستی که نه تهدیدی علیه حامیان غربی اسرائیل داشت، نه اهرم سیاسی یا اقتصادی مشخصی برای توقف حملات و نه حتی بیانیه‌ای متفاوت از گذشته. غیبت اکثریت رهبران عرب و حضور عمدتاً در سطح وزرا یا نمایندگان، این اجلاس را به یکی از کم‌رمق‌ترین نشست‌های اتحادیه عرب بدل کرد؛ تا جایی که برخی ناظران آن را «اجلاس شرمنده‌ها» خواندند. نخست‌وزیر عراق، محمد شیاع السودانی، افتتاحیه اجلاس را با محوریت فلسطین آغاز کرد و ابراز امیدواری نمود که این نشست به اقدامی عملی برای مردم منطقه منجر شود. با این حال، سخنان وی بیش از آن که حامل راه‌حل باشد، بازتاب‌دهنده دغدغه‌ها و نگرانی‌های متداول بود. موضوعاتی همچون وضعیت لبنان، سوریه، سودان و لیبی نیز در حاشیه مطرح شدند، اما هیچ دستورکار ملموس و مشترکی برای آن ها تدوین نشد. در غیاب تهدیدی برای قطع فروش نفت یا حتی اشاره‌ای به بستن کانال سوئز و در نبود حمایت عملی از گروه‌های مقاومت، بیانیه پایانی بار دیگر به مجموعه‌ای از مواضع تکراری محدود شد. جمله‌ای که در شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافت، به‌روشنی وضعیت را خلاصه می‌کرد: «شما خراب کنید، ما مامور به ساختن هستیم.»
در میان معدود چهره‌های شاخص حاضر، امیر قطر، رئیس‌جمهوری مصر، نخست‌وزیر لبنان، رئیس شورای ریاستی یمن و رئیس دولت فلسطین حضور داشتند؛ در حالی که رهبران عربستان، امارات، بحرین، کویت، عمان و سوریه تنها نمایندگانی در سطح پایین‌تر فرستاده بودند. غیبت رئیس جدید حکومت و مشارکت نکردن پادشاهان عربی در این سطح، گویای شکاف عمیق میان کشورهای عربی و بی‌اعتمادی به یکدیگر در این نهاد بود. نکته متفاوت، دعوت از پدرو سانچز، نخست‌وزیر اسپانیا، به‌عنوان مهمان افتخاری بود. سانچز که به تازگی موضعی علیه رژیم صهیونیستی به عنوان اقدامات نسل‌کشی‌اش گرفته بود و دولت فلسطین را به رسمیت شناخته، تنها صدای غربی حاضر در نشست بود که موضعی متفاوت از جریان غالب اروپا اتخاذ کرده است. با این حال، آنچه از بغداد به جهان مخابره شد نه اراده‌ای برای تغییر معادلات در غزه که تصویری از انفعال مزمن، پراکندگی سیاسی و تکرار تاریخ بدون عبرت‌گیری بود؛ وضعیتی که بیش از آن که پاسخی به جنایات اسرائیل باشد، نشانه‌ای از تداوم همدستیِ منفعلانه در فاجعه‌ای است که هر روز ابعاد انسانی‌تری می‌گیرد.