​​​​​​​
 فینال لیگ قهرمانان هم با نتیجه‌ای باورنکردنی برگزار شد؛ انریکه مربی اسپانیایی پاریسی‌ها که قهرمانی قبلی را با دخترش جشن گرفته بود ققنوس‌وار از دل آتش فقدان فرزند به‌خاطر ابتلا به سرطان بیرون آمد و درحالی‌که خیلی‌ها تصور می‌کردند دنیای مربیگری او تمام شده جام را در یک‌طرفه‌ترین فینال چند دهه اخیر بالا برد. فینالی که در مونیخ محل زندگی من برگزار شد. از حدود یک هفته پیش، حال‌و‌هوای مونیخ رنگ فوتبال به خود گرفت؛ برنامه‌های متنوع، حضور پرشور هواداران و آماده‌سازی فضاهای شهری، همگی از نزدیک شدن یک رویداد بزرگ حکایت داشتند. با وجود نبود یک تیم آلمانی، حضور هواداران ایتالیایی در سطح شهر محسوس‌تر بود؛ بخشی از آن به دلیل نزدیکی جغرافیایی و جمعیت بالای مهاجران ایتالیایی در ایالت باواریاست که برای کار و زندگی به این منطقه آمده‌اند. در این گزارش نگاهی خواهیم داشت به حال‌وهوای شهر مونیخ در آستانه فینال؛ از برنامه‌هایی که در روزهای منتهی به مسابقه برگزار شد تا حضور هواداران پیش و پس از بازی و آن چه در سطح شهر پیرامون این رویداد بزرگ رقم خورد. با ما باشید.  




رویدادی فراتر از فینال فوتبالی!
فینالیست‌ها از دو شهر میلان و پاریس بودند؛ یعنی اینتر و پی‌اس جی، ارتباط این دو باشگاه بزرگ با مونیخ فقط محدود به زمین بازی نیست؛ بلکه میلان و پاریس، از منظر تاریخی، فرهنگی و اقتصادی پیوندهای گسترده‌ای با مونیخ دارند. بین میلان و مونیخ شباهت‌های بسیاری وجود دارد: هر دو شهر از مراکز مهم اقتصادی و فرهنگی اروپا هستند، علاقه‌ای مشترک به طراحی و زیبایی‌شناسی دارند و گذشته‌ای مشترک در فوتبال را تجربه کرده‌اند. بازیکنان آلمانی مطرحی مثل لوتار ماتئوس و کارل‌هاینتس رومنیگه در باشگاه اینتر میلان موفقیت‌های بزرگی به‌دست آوردند و جیووانی تراپاتونی متولد میلان هدایت هر دو تیم بایرن‌مونیخ و اینتر را در کارنامه دارد. از سوی دیگر، پاریس و مونیخ نیز تاریخچه‌ای طولانی در لیگ قهرمانان دارند: از اولین رویارویی‌شان در سال ۱۹۹۴ تا بازی‌های پرشور و به‌یادماندنی، از جمله فینال سال ۲۰۲۰. خلاصه این‌که فینال امسال در مونیخ فقط یک مسابقه نبود، بلکه تلاقی تاریخ‌ها، روایت‌ها و شخصیت‌ها در زمینی بی‌طرف و شهری بین‌المللی بود. با این حال، به دلیل تجربه‌ زندگی و تحصیل در شهر میلان، نسبت به این فینال و تیم اینتر میلان احساس نزدیکی بیشتری داشتم. هرچند مدت اقامتم در ایتالیا کوتاه‌تر از زمانی بود که در آلمان زندگی کرده‌ام، اما همان چند سال حضور در میلان، پیوندی عمیق و ماندگار میان من و فرهنگ ایتالیایی ایجاد کرد. این احساس نه‌فقط به خاطر تنوع بی‌نظیر غذایی و آب‌وهوای دلپذیر آنجاست؛ بلکه بیشتر به دلیل شباهت‌های فرهنگی میان جامعه ایتالیا و ایران است؛ حس آشنایی و گرمایی که در زندگی روزمره آن‌جا تجربه می‌کردم، بیش از هرجای دیگری، برایم تداعی‌کننده حس خانه بود.


کمپین «ما همه قهرمانیم»  از سوی شهرداری مونیخ
شعار این رویداد در نوع خودش جالب و تامل‌برانگیز بود یعنی: «ما همه قهرمانیم.» شهر میزبان یعنی مونیخ در قالب این شعار، جشن‌هایی را برای قهرمانان روزمره خود برگزار کرد یعنی قهرمانانی از دل مردم مثل معلولان، هنرمندان و... این برنامه‌ها در مکان‌های مختلفی چون جشنواره قهرمانان در المپیا پارک و سایر نقاط شهر اجرا شد. موضوعات مختلفی از جمله تنوع، هنر و فرهنگ، مشارکت دختران در فوتبال، هواداران، بازی جوانمردانه، فوتبال محلی، ورزش‌های الکترونیکی (eSports)، مدارس و افراد الهام‌بخش در محوریت این برنامه‌ها قرار داشت. تمامی شهروندان ساکن استان بایرن می‌توانستند با ارسال ویدئو یا تصویر از فعالیت‌های ورزشی، اجتماعی یا فرهنگی خود در این زمینه‌ها، در مسابقه‌ای شرکت کنند که در آن، بلیت‌های مسابقه فینال یا بلیت ویژه تورنمنت اسطوره‌ها به قید قرعه به برندگان اهدا می‌شد.



جشنواره قهرمانان اروپا در المپیا پارک مونیخ
از روز ۲۹ می (۸ خرداد) تا اول ژوئن (۱۱ خرداد)، پارک المپیک مونیخ میزبان جشنواره رسمی لیگ قهرمانان اروپا بود؛ رویدادی رایگان و عمومی که به تمام علاقه‌مندان فوتبال، امکان مشارکت در یک جشن بزرگ فوتبالی را می‌داد. در این جشنواره برنامه‌هایی مثل اجرای موسیقی زنده توسط گروه‌ها و هنرمندان بین‌المللی و محلی، نمایشگاه‌های فرهنگی با محوریت تاریخ لیگ قهرمانان اروپا، فرصت عکس گرفتن با جام قهرمانی، مسابقات فوتبال خیابانی برای کودکان و نوجوانان، بازی‌های تعاملی دیجیتال با مضمون فوتبال و... برگزار می‌شد. یکی از جالب‌ترین بخش‌های این جشنواره، امکان عکس‌گرفتن با جام قهرمانی بود. صف طولانی از علاقه‌مندان تشکیل شده بود که با نظم کامل منتظر نوبت خود بودند تا بدون پرداخت هزینه‌ای، عکسی به‌یادماندنی با جام بگیرند. مسئولانی از سوی برگزارکنندگان در محل حضور داشتند و به مردم کمک می‌کردند تا عکس‌های یادگاری ثبت شود. در میان بازدیدکنندگان، حضور پررنگ هواداران اینتر و پاری‌سن‌ژرمن به‌وضوح دیده می‌شد؛ از جمله خانواده‌ها، زنان و کودکان علاقه‌مند که شور و شوق خاصی به این تجربه نشان می‌دادند. از دیگر بخش‌های جالب این جشنواره، ماکت‌های کاملاً واقع‌گرایانه‌ای از بخش‌های پشت‌صحنه فوتبال مانند منطقه مصاحبه (Mix Zone) و اتاق مطبوعاتی بود. بازدیدکنندگان می‌توانستند در این فضاها بنشینند و مانند بازیکنان و مربیان در کنفرانس خبری حضور پیدا کنند و عکس بگیرند. همچنین، نیمکت‌های بازیکنان ذخیره به‌صورت نمادین و دقیق بازسازی شده بود و تجربه‌ای ملموس از حضور در کنار زمین برای طرفداران فراهم می‌کرد. در کنار فضای ورزشی، غرفه‌های آموزشی و فرهنگی هم وجود داشت. یکی از این غرفه‌ها به آموزش کمک‌های اولیه و احیای قلبی‌ریوی (CPR) اختصاص داشت. در این غرفه، ماکت‌هایی از بدن انسان برای تمرین تنفس مصنوعی و احیا آماده شده بود و بازدیدکنندگان، به‌ویژه کودکان و نوجوانان، با راهنمایی مربیان، تکنیک‌های حیاتی را تمرین می‌کردند. این ترکیب آموزش و تفریح، الگویی قابل‌توجه برای ترویج فرهنگ امدادرسانی در قالب یک رویداد ورزشی محسوب می‌شد.


برنامه‌های تفریحی و هواداری قبل از فینال
فینال فقط در محله فروتمانینگ جایی که ورزشگاه آلیانس آرنا قرار دارد جشن گرفته نشد؛ بلکه مرکز شهر مونیخ  هم پر از جنب‌وجوش بود؛ به‌ویژه در دو نقطه رسمی ملاقات هواداران در میدان اودئون و میدان کونیکس‌پلاتز. در روز فینال، ۳۱ می هواداران دو تیم در این نقاط گرد هم آمدند و با اجرای زنده موسیقی و برنامه‌های روی صحنه، در هوای کاملاً فوتبالی، خود را برای مسابقه آماده کردند. بر اساس برنامه‌ریزی، هواداران اینتر میلان در میدان اودئون و هواداران پاری‌سن‌ژرمن در میدان کونیکس‌پلاتز دورهم جمع شدند. در کونیکس‌پلاتز همچنین یک پخش زنده عمومی مسابقه در شب فینال برگزار شد که هزاران نفر را جذب خود کرد. در این مناطق هواداری مسابقه فینال به‌صورت زنده روی نمایشگرهای غول‌پیکر پخش می‌شد. برنامه‌های موسیقی و سرگرمی قبل و بعد از مسابقه برگزار می‌شد، حتی خدمات رفاهی و غذایی فراهم بود. درضمن امکان خرید محصولات رسمی لیگ قهرمانان هم وجود داشت. در روز ۳۰ می یعنی۱۰ خرداد، سالن SAP Garden میزبان رقابت «اسطوره‌های قهرمانان» بود. چهار تیم متشکل از بازیکنان برجسته پیشین دنیای فوتبال به مصاف یکدیگر رفتند. از جمله چهره‌های حاضر در این بازی می‌توان به لوتار ماتئوس، کاکا، کلارنس سیدورف، کافو، آندرس اینیستا، روبرتو کارلوس، تیاگو آلکانتارا، فرانک ریبری و لوئیز فیگو اشاره کرد .این بازی دوستانه، با حضور پرشور تماشاگران، نماد پیوند میان گذشته و حال فوتبال اروپا بود و یکی از  محبوب‌ترین رویدادهای این هفته به‌شمار می‌رفت.


لحظه به لحظه با یک‌طرفه‌ترین فینال
روز شنبه، ۳۱ می، مونیخ شاهد یکی از گرم‌ترین روزهای سال بود؛ دمای هوا به بالاترین میزان خود از آغاز سال ۲۰۲۵ تاکنون رسید. گرمایی که شاید برای ساکنان ایران معمولی به‌نظر برسد، اما برای شهروندان مونیخ، هوایی تابستانی و متفاوت به‌حساب می‌آمد. این شرایط آب‌وهوایی، همزمان با تعطیلات آخر هفته، فضای مناسبی را برای برگزاری یک فینال باشکوه در ورزشگاه آلیانتس‌آرنا فراهم آورد. در حالی که تنها دو روز پیش از فینال، دمای هوا در حدود ۱۹ درجه و بارانی بود، و طبق پیش‌بینی‌ها برای دوشنبه نیز هوای بارانی در انتظار بود، این تغییر ناگهانی انگار به‌نوعی همراهی طبیعت با رویداد بزرگ فوتبال بود.

تجمع مقابل هتل اینتری‌ها   محل اقامت تیم اینترمیلان تنها چند دقیقه با منزل من فاصله داشت. از همین رو، بعد از ظهرروز مسابقه به آنجا رفتم تا حضور تیم را از نزدیک ببینم. جمعی از هواداران پرشور ایتالیایی در مقابل هتل تجمع کرده بودند و با سر دادن شعارهایی، از بازیکنان و کادر فنی تیم‌شان حمایت می‌کردند. فضای پرشوری که از همان ابتدا، حال‌وهوای خاص روز فینال را تداعی می‌کرد.
کل‌کل‌های خیابانی   بعد به سمت میدان مارین‌پلاتز رفتم، جایی که هواداران دو تیم در کنار یکدیگر حضور داشتند. هرگاه یکی از طرفداران شعاری سر می‌داد، طرفداران تیم مقابل هم بلافاصله واکنش نشان می‌دادند. این رقابت دوستانه و پرشور، یکی از جذاب‌ترین جلوه‌های هواداری در چنین رویدادهایی بود. در عین حال، نیروهای پلیس با حضور مؤثر اما محترمانه در میدان، فضای امن و منظم را حفظ کرده بودند؛ بدون هیچ‌گونه درگیری یا حادثه. با نزدیک شدن به زمان مسابقه، بسیاری از هواداران به سمت ورزشگاه آلیانتس‌آرنا حرکت کردند.
عملکرد موفق ناوگان حمل ونقل عمومی   با وجود ازدحام، ناوگان حمل‌ونقل شهری عملکرد مناسبی داشت. قطارهای مترو در فواصل کوتاه، تقریباً هر ۳ تا ۴ دقیقه، از ایستگاه‌ها به سمت ورزشگاه حرکت می‌کردند. در داخل قطارها، هواداران با سر دادن سرودها و شعارهای تیمی، فضای پرهیجانی ایجاد کرده بودند. هرچند گویا در یکی از خطوط مترو درگیری هم رخ داده بود و بعد از بازی هم تقابل هایی ایجاد شده بود.حتی خود جشن مردم در پاریس هم با اتفاقات ناگواری همراه شده بود.
بلیت‌های هزار یورویی در بازار سیاه   با رسیدن به اطراف ورزشگاه، جمعیت زیادی به چشم می‌خورد. بسیاری از آن‌ها بدون بلیت، تنها برای تجربه‌ حضور در جو مسابقه آمده بودند. هرچند بلیت‌ها مدت‌ها قبل از طریق سایت‌های رسمی به‌فروش رسیده بود و در بازار آزاد هم قیمت‌هایی سرسام‌آور (بیش از هزار یورو) گزارش می‌شد، همچنان عده‌ای با در دست داشتن نوشته‌هایی، به‌دنبال خرید بلیت بودند. تصور کنید حال هوادار اینتر را که بلیت هزار یورویی از بازار سیاه خریده بود تا باخت عجیب و یک‌طرفه تیمش را تماشا کند.
حال‌وهوای بیرون ورزشگاه   با توجه به ازدحام بالا، از حدود سه ساعت پیش از شروع بازی، ورود به این مناطق محدود شد. از آن‌جا که موفق به تهیه بلیت نشدم، تصمیم گرفتم در اطراف ورزشگاه بمانم و همراه سایر هوادارانی که در محوطه حضور داشتند، مسابقه را دنبال کنم. نورپردازی نمای بیرونی آلیانتس‌آرنا، همزمان با غروب آفتاب، یکی از جلوه‌های دیدنی شب فینال بود؛ به‌ویژه که رنگ‌ها به‌تناوب تغییر و حال‌وهوایی خاص ایجاد می‌کردند.
تاخیر جالب پخش زنده   با آغاز مسابقه در ساعت ۲۱ به وقت محلی، کمتر از چند دقیقه، اولین گل برای پاری‌سن‌ژرمن به ثمر رسید. جالب این جا بود که صدای شادی هواداران داخل ورزشگاه را چند ثانیه پیش از پخش تصویر در تلفن‌های همراه‌مان می‌شنیدیم؛ تجربه‌ای متفاوت که ترکیب صدا و تصویر را از زاویه‌ای دیگر به نمایش می‌گذاشت. نیمه اول با نتیجه ۲ بر صفر به سود تیم فرانسوی پایان یافت. بسیاری از هواداران اینتر هنوز امیدوار بودند، با تکیه بر بازگشت‌های قبلی این تیم، نتیجه را تغییر دهند.
ناامیدی اینتری‌ها   اما در نیمه دوم، با به ثمر رسیدن گل سوم، فضای ناامیدی در میان طرفداران اینتر محسوس شد. گل‌های چهارم و پنجم، نه‌تنها نتیجه را قطعی کرد، بلکه بسیاری از هواداران ایتالیایی را وادار به ترک محل کرد. در دقایق پایانی مسابقه، شادی بی‌حدوحصر هواداران پاری‌سن‌ژرمن، تضادی آشکار با سکوت و اندوه هواداران اینتر داشت. پس از به‌ثمر رسیدن گل پنجم، به‌منظور پرهیز از ازدحام خروج، به سمت مرکز شهر بازگشتم. در میدان مارین‌پلاتز، هواداران پاری‌سن‌ژرمن با شور و شوق در حال جشن‌گرفتن بودند. نورپردازی‌های ساختمان‌های اطراف، پیام‌هایی به نشانه قهرمانی تیم فرانسوی به نمایش گذاشته بودند. قهرمانی پاری‌سن‌ژرمن در سال ۲۰۲۵، نخستین قهرمانی این تیم در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا بود؛ نتیجه‌ای غیرمنتظره برای بسیاری، حتی خوش‌بین‌ترین هواداران این تیم. اما فوتبال، همان‌طور که همیشه نشان داده، پر از لحظات غیرقابل پیش‌بینی، اشک‌ها و لبخندهاست و این فینال نیز خاطره‌ای ماندگار بر جای گذاشت.