​​​​​​​
 دکتر ساحل گرامی-چند وقت قبل در مقابل برخی مدارس نیوزیلند، منطقه‌ای مشخص شد که در آن والدین اجازه دارند به مدت دو دقیقه خودروی خود را پارک کنند و بدون این‌که از خودرو پیاده و باعث ترافیک در خیابان شوند، فرزند خود را ببوسند و بعد با آرامش او را به مدرسه بفرستند. اگر بخواهم به عنوان یک مشاور از یک تجربه شخصی بگویم تقریبا نیمی از والدینی که تاکنون به مرکز مشاوره بنده مراجعه کرده‌اند از اضطراب و ترس بچه‌هایشان گلایه داشتند. بچه‌هایی مضطرب که از دوری والدین خود وحشت داشتند و از شدت ترس به والدین می‌چسبیدند. کودکان به عنوان موجوداتی بی‌دفاع به دنیا می‌آیند و تنها تکیه‌گاه و منبع حمایتی آن‌ها والدین هستند. گاه رفتارهایی از والدین سر می‌زند یا سخنانی بیان می‌کنند که کاملا کودکان را وحشت زده می‌کند و به این فکر می‌افتند که اگر پدر و مادر ما را رها کنند، چه؟ اگر دیگر دوستم نداشته باشند، چه؟ برای مثال قطعا شما چنین چیزهایی را به فراوانی از زبان بعضی پدر و مادرها شنیده‌اید: «اگه اذیت کنی همین‌جا می‌ذارمت و میرم»، «دیگه دوستت ندارم»، «به نمکی میگم بیاد ببردت» و ... . تا حالا به این فکر کردید که کودک با شنیدن این حرف‌ها چه حالی پیدا می‌کند؟ بیشتر به والدین می‌چسبد تا مبادا او را ول کنند. موضوع مهم‌تر زمانی است که والدین به دلیل رفتن به محل کار مجبور به جدایی از کودک می‌شوند. در چنین شرایطی همواره توصیه می‌شود که شب قبل هنگام خواب یا صبح کودک را بغل کنند، او را ببوسند و از او خداحافظی کنند و به او قول بدهند که حتما برمی‌گردند. این کار به کودک احساس آرامش می‌دهد و بعد از مدتی یاد می‌گیرد که این جدایی‌ها موقتی است و والدین حتما بازمی‌گردند.